Pierwsze dowody historyczne, świadczące o umiejętności pływania odnaleziono wśród hieroglifów egipskich sprzed 4 tysięcy lat. Hieroglif świadczący o tej umiejętności przedstawia człowieka wykonującego aprzemianstronne ruchy, podobne do tych wykonywanych w trakcie pływania stylem dowolnym. W starożytnej Grecji, a także w okresie rozkwitu starożytnego Rzymu, umiejętność poruszania się w wodzie była oceniana bardzo wysoko. Pływanie nierozłącznie było związane ze sprawnością bojową. Doskonałymi pływakami byli wielcy wodzowie rzymscy: Marek Antoniusz i Juliusz Cezar. Pływanie i kąpiele w wodzie oprócz przydatności bojowej należały też do części życia towarzyskiego arystokracji. W Rzymie wybudowano baseny, których ruiny po dzień dzisiejszy świadczą zarówno o wysokim kunszcie architektonicznym, ale również o ogromnym znaczeniu umiejętności pływackich w starożytnym Rzymie. W okresie średniowiecza budowano dobrze zorganizowane osiedla nad wodą takie jak np. Biskupin, uprawiano rybołówstwo, więc sztuka pływania nie mogła być obca ludziom. Pływanie w tej epoce stało się również jedną z cnót rycerskich, której wymagano od prawdziwych rycerzy. Nowa era myślenia i działania, jaką było odrodzenie okazała się być pewnym przełomem w historii pływania. Zainteresowano się wówczas doskonałością fizyczną człowieka i wpływem umiejętności pływania na jej kształtowanie. Pojawiły się pierwsze opracowania zwracające uwagę na korzyści wynikające z umiejętności poruszania się w wodzie. Temat ten rozwijano w kolejnych dziełach poruszając coraz to nowe zagadnienia dotyczące pływania takie jak: pływalność ciała ludzkiego, wyporność, działanie środka ciężkości ciała i jego znaczenie dla utrzymania właściwej pozycji w wodzie. Wzrost popularności pływania nastąpił w połowie XIX wieku, kiedy to zyskało ono zainteresowanie wśród ludności cywilnej, wówczas to zaczęły powstawać szkółki pływackie. Źródło: "Rys historyczny pływania" mgr Aleksandra Misiak